Nu de beslissing tot schoolverandering is genomen voel ik me geenszins opgelucht. Ik 'weet' dat het de beste keuze is die we in ons geval kunnen nemen, maar ik raak er emotioneel niet overheen. Omdat ik weet dat het voor Kleutertje gewoon niet leuk zal zijn en het is natuurlijk wél MIJN kind.
Ik overloop steeds maar weer alle andere mogelijk opties en 'wat als dit of dat', maar het resulteert steeds in hetzelfde. Vroeg of laat komt die versnelling er toch en zou die dan makkelijk zijn over een half jaar, een jaar of twee jaar? Zou ik moeten wachten tot hij het echt niet meer leuk vindt op school om het versnellen te kunnen verantwoorden?
Volgens Paul moeten we deze beslissing gewoon koudweg maken. 'Tkind is een kind en hoegenaamd niet in staat verder te denken dan zijn eigen kleine wereldje.
En dan is er volgende week ook nog oudercontact. Het moment bij 'uitstek' om de juffen te verwittigen dat Kleutertje en peutertje zullen veranderen van school. Ik verwacht niet op veel medeleven of begrip te stuiten en eigenlijk weet ik niet of ik die gesprekken nu wel al aankan. Ik voel er helemaal niks voor om onze keuze nog maar eens te gaan uitleggen, verdedigen en verantwoorden.
OOOOH! Spannend!! We hadden besloten om ze na herfstvakantie over te schakelen naar een andere school, en hadden de maandag voor de vakantie een gesprek met de juf waar we "het" ook gingen vertellen. Wel, dinsdag zijn ze daar nog geweest, en toen kregen we op dinsdagavond de mededeling dat ze wel niet meer gingen babysitten op onze kinderen tot ze naar die nieuwe school gingen.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk gaat het jullie beter af!
Tja, ik denk dat de kindjes hem toch echt zullen missen. En kleutertje zal zijn kindjes missen. Ik weet dat het jullie kind is, maar toch...
BeantwoordenVerwijderenPersoonlijk zie ik nog steeds het kwade er niet van om hem in zijn eigen jaar te laten. (ik denk dan aan het emotionele/sociale aspect)
En ik heb iets van "laat een kind een kind zijn"... Zijn nichtje vraagt ook om dingen te leren schrijven, hoe je haar meter haar naam schrijft of mama's naam, papa's naam of opa... Maar ik vindt het voorlopig genoeg dat ze als bijna vierjarige haar eigen naam kan schrijven en ik wil voorlopig niet dat ze meer kan schrijven, dus ik wil het haar nog niet tonen...
Ik hoop dat je niet kwaad bent of je aangevallen voelt omdat ik mijn mening even vermeld. Maar ik kan het niet laten, het raakt me toch wel omdat het om mijn neefje gaat. Ik denk dat je dat woensdag ook wel gezien hebt.
Het is jullie kind, dus jullie beslissing.
Dus ik hoop op het beste.
In ieder geval, hij zal gemist worden...
Groetjes
Uw schoonzus...(Ilse)
@Ilse,
BeantwoordenVerwijderenjij hebt iets van 'laat een kind een kind zijn' en je vindt het al heel wat als een vierjarig kind al zijn naam kan schrijven (en dat is ook al wat), maar het is zeer moeilijk om je te kunnen inbeelden hoe het is om zo'n kinderen te hebben als je niet zo'n kinderen hebt.
ik zit in hetzelfde schuitje als je schoonzus, alleen al een paar jaar langer. Ik hoop ook dat je je niet aangevallen voelt, maar ik vind dat J. het beste voor haar kinderen voor heeft en dat haar buikgevoel haar nog niet in de steek gelaten heeft.
En uit ervaring weet ik dat het veel meer kwaad kan om zo'n kind in zijn eigen jaar te laten, net omwille van dat emotioneel/sociale aspect. Zo'n kinderen staan nl. niet alleen cognitief voor op hun eigen leeftijd, maar meestal ook op het emotioneel-sociale vlak. Ze hebben een rijper idee over vriendschap, rechtvaardigheid en ze gaan ook op een rijpere manier om met kinderen. Dat merk je vooral als ze met oudere kinderen of volwassenen omgaan. Alleen zijn het net de kinderen van hun leeftijd die hen niet begrijpen of aanvoelen, waardoor het juist de indruk geeft dat ze emotioneel of sociaal achter zijn. Meestal is een versnelling dus ook een goede zaak voor hun eigenwaarde en zelfvertrouwen.
Excuseer als dit een beetje hoogdravend klinkt, maar als ervaringsdeskundige kan ik er wel een woordje over meepraten.
Groetjes, Sabine.
pfffff lijkt me niet simpel allemaal!
BeantwoordenVerwijderenik wens jullie "allemaal" veel sterkte met de beslissing
@Ilse, nichtje heeft dan het 'voordeel' dat ze van het eind van het jaar is. Dat scheelt alweer 6 maand (en dat zijn net die 6 maand die er bij Kleutertje te veel aan zijn.)
BeantwoordenVerwijderenStel je voor dat ze van januari zou zijn en dus nu net gestart was in de 1ste kleuterklas. Ik denk dat je daar dan toch al anders naar zou kijken. Zij is nu de jongste in haar klas en heeft zoveel voordeel van al die oudere kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat ze het leuk had gevonden om nu bijvoorbeeld in Luca's klas te zitten mocht ze nu 2 weken later zijn geboren.
BTW. Ik zeg ook niet aan Kleutertje hoe hij dingen moet schrijven, hij kan het gewoon zelf. Om het even welk woord kan hij fonetisch opschrijven en dat is iets wat niet meer tegen te houden is. Hoe graag ik dat nu ook zou willen.
Die opluchting waar ik in een vorig postje over sprak, is dus toch niet zo groot blijkbaar.
BeantwoordenVerwijderenPffft, zo moeilijk allemaal, die twijfels en dubbele gevoelens. En al die verschillende meningen... ;)
De nuchterheid van een man is op zo'n moment soms wel handig: beslissing nemen, punt. Daar niet meer over twijfelen. Dan is het nog 'enkel' afzien van Kleutertje die het wel nog even lastig zal hebben met die beslissing. Maar op middellange termijn zal ook hij opgelucht zijn.
Succes Jennifer, en hopelijk verdwijnen die vreselijke twijfels en de rollercoaster snel.