En dat doet ie dit

Kleutertje lijkt over het algemeen helemaal niet meer op het angstige, stille peutertje van voorheen. Ook op school doet hij leuk mee en extra labeltjes hebben we weggewuifd. Het gaat immers allemaal goed toch?

Maar dan wil hij naar de dansschool, want beste vriendje en nichtje gaan daar ook heen. Gaan we eerst 2 keer kijken, doet hij de derde keer heel goed (voor hem toch) mee en staat ie vandaag dus te springen om er weer heen te gaan.

Vriendje is er al, maar nichtje komt niet opdagen. Gevolg: Kleutertje blijft een vol uur als een zoutpilaar in het midden van de danszaal staan. Helemaal in mekaar gekrompen, beide handen in zijn mond en blik op oneindig. Vriendje snapt er niks van en trekt aan zijn kleertje, praat tegen hem, gaat vóór hem staan, trekt aan zijn oren, trekt gekke bekken, maar tvriendje had er even zo goed niet kunnen zijn. Kleutertje gaf geen krimp. Uiteindelijk werd het wel heeel erg zielig, want bij gebrek aan enthousiasme bij Kleutertje gaf 'tvriendje het dansen ook op en ging dan maar verongelijkt naast Kleutertje gaan staan.

De dansjuf probeerde het ook nog even, maar ook zij kreeg niks meer dan een lege blik en enkele robotachtige schuifelpasjes.

Ik zat er bij en keek ernaar en dacht. Dat is toch niet normaaaaaaal? Zie dat kind! Hoe kàn dat nu? Waarom doet ie nu zo? Gaat het op school echt alleen maar zo goed omdat dat nu zijn vertrouwde wereldje is, omdat hij dan samen is met zijn nichtje en wat moet er met hem gebeuren bij de schoolwissel? Gaat hij dan ook weer op 0?

Misschien overdrijf ik weer, misschien gaat het dan wel allemaal goed. Maar toen. Toen ik in die danszaal zat te kijken naar mijn bevroren kind die niet kon dansen, omdàt nichtje er niet bij was, Toen had ik wel zin om te gaan huilen. Ik deed het nog nét niet.