Onvoetig

Mijn vader zei me vroeger altijd dat ik niet enkel onhandig, maar ook nog eens onvoetig was. Goed, bepaald gracieus was ik niet, maar vergeleken met ons Klein Kleutertje toch nog best lichtvoetig vind ik zo.

Klein Kleutertje valt gewoon zo vaak dat het al lang niet meer grappig is. Al rennend, klimmend, maar ook gewoon al stappend, zelf stilstaand en vandaag terwijl hij instapt in de wagen. Het ene moment zet ik hem in de wagen, het volgende ligt hij te gillen op de grond. 'T kind is er in geslaagd zijn evenwicht te verliezen (?) of te struikelen of wat dan ook en met zijn achterhoofd terecht te komen op dat stukje ijzeren rails die bedoeld zijn om je zetel achteruit te kunnen schuiven.

Dus mochten de jongens de wagen weer uit terwijl Grote Kleuter wanhopig op tijd wilde zijn wegens Kleuterboemeldag. Dus heb ik maar mijn man uit bed gesleurd, Kleine kleuter bij hem achtergelaten en Grote Kleuter nog net op tijd kunnen afzetten.

Afgezien van wat bloed en een sneetje bleek het nog wel mee te vallen met Klein Kleutertje, maar dankzij een erg zielige 'het zal toch nog niet lukken hoor voor naar school te gaan' heeft hij dan uiteindelijk kunnen genieten van een rustig dagje met mama thuis. Of hoe onvoetigheid ook zo zijn voordelen kan hebben.