Trots

De eerste schoolweek is voorbij gevlogen en ik ben eigenlijk best wel reuzetrots op mijn jongens. Kleuter doet het uitstekend, vindt het contractwerk heel leuk en doet hard zijn best om 'mee' te doen met de groep. Hij vindt het jammer dat enkele kleuters (nog) niet met hem willen samen spelen, maar heeft toch ook al een vriend in R. gevonden. 's Morgens loopt hij meteen door naar de rij en gaat niet verlegen staan drentelen. (zoals ik had verwacht).

Zelfkennis is het begin van alle wijsheid en Kleuter wordt vast nog heel wijs. 'Ik praat nu nog niet zo veel in de klas', zegt hij, 'maar als ik niet meer nieuw ben zal ik dat dan wel durven hoor.' Over de vorige school heeft hij nog met geen woord gerept, wat ik ergens toch ook weer een beetje gek vind omdat hij het daar toch ook erg fijn vond. Of zou kleuter een nogal strikte uit-het-oog-uit-het-hart-regel hanteren?

Peutertje heeft het dan weer wel over de vorige school gehad, maar dan in de zin dat hij zeker niet wil terugkeren. Bij het oppikken vroeg hij me nog maar eens 'ik mag op de gele dag toch terugkomen hé?' Peuter gaat hier trouwens, na amper een week, wél spontaan en gericht in de hoekjes spelen, meedoen in de kring en praatjes maken met klasgenootjes. Peutertje is nu ook op school eindelijk gewoon ons peutertje zoals we hem kennen en mijn moedergevoel had het toen bij het rechte eind. -- De juf zei vandaag trouwens dat Peutertje zelf verbazend lang in het zelfde hoekje kan spelen en dus helemaal niet fladdert. --

Het jaar is voor ons alvast reuzegoed ingezet.