lef

Als ik naar Grote Kleuter kijk verbaast het me dikwijls hoeveel lef dat kind eigenlijk wel heeft. Hoe vaak hij tegen zijn eigen natuur lijkt in te gaan.

Zo gaat hij deze vakantie onder andere naar activiteiten van de grabbelpas. Telkens voor een uurtje of twee met een hoop onbekende kinderen. Hij herinnert zich nog dat hij vorig jaar gehuild had, maar heeft zich toch zelf ingeschreven en zelf zijn activiteiten gekozen.

Al twee keer ging hij en telkens ik hem afzet lijkt hij een bang vogeltje dat zich meteen afsluit voor de mensen rond hem. Hij blijft dan stokstijf staan, gezicht naar de grond en zonder enig oogcontact. Toch wou hij niet dat ik bij hem bleef tot de activiteit begon. Eens de activiteit begint verloopt alles vlot (maar praten doet hij nog steeds niet)

Vandaag was het kinderatelier (tekenles). Hij was enthousiast, maar toen de les bleek door te gaan in een ander lokaal was het plots te veel. Hij ging huilen en ik heb hem kordaat op de stoel moeten zetten om dan zo snel mogelijk weg te gaan. (wetende dat de andere optie --nl blijven en kalmeren--in Kleuters geval niet werkt).

De tekenles was uiteindelijk superleuk en Kleuter wil nog terug gaan. Ik vind dat lef hebben. Weten dat je alles zo eng vindt en dat weten dat je meer tijd nodig hebt dan een ander om erin te komen, maar toch nog nieuwe dingen blijven aangaan. Ik durfde het als kind niet.